Latihan muzik dan had kebebasan bersuara

Saya baru-baru ini menghadiri acara awam yang dianjurkan oleh Art Not Evidence yang berkempen menentang jenayah muzik gerudi dan penggunaan lirik rap dalam prosiding keadilan

Muzik gerudi, genre yang berasal dari Chicago dan kemudiannya diadaptasi di UK, telah menjadi subjek kontroversi kerana kaitannya dengan aktiviti kumpulan ganas. Walaupun sesetengah pihak berhujah menentang menjenayahkan muzik gerudi dan penggunaan lirik rap dalam prosiding undang-undang, yang lain percaya bahawa langkah sedemikian adalah perlu untuk mempertanggungjawabkan pelaku. Artikel ini meneroka implikasi undang-undang dan sosial yang kompleks bagi muzik latih tubi di UK, mengkaji usaha aktivis untuk melindungi kebebasan artistik dan cabaran yang mereka hadapi. Ia juga menyerlahkan implikasi yang lebih luas terhadap kebebasan bersuara dan ekspresi artistik dalam masyarakat British.

Muzik gerudi, genre yang dicirikan oleh liriknya yang gelap dan mengancam, telah dikaitkan dengan budaya geng London Selatan. Dalam beberapa tahun kebelakangan ini, terdapat peningkatan percubaan untuk menggunakan lirik latih tubi sebagai bukti dalam kes jenayah, yang membawa kepada kebimbangan tentang kemungkinan penyalahgunaan ekspresi artistik.

Artikel ini menyelidiki usaha Art Not Evidence, kempen yang bertujuan untuk mencabar jenayah muzik gerudi dan penggunaan lirik rap dalam prosiding undang-undang. Penulis, seorang ahli kriminologi dan peminat seni, menghadiri acara yang dianjurkan oleh kempen dengan tujuan untuk memahami perspektif mereka dan menawarkan sokongan. Walau bagaimanapun, jangkaan mereka telah dipatahkan kerana pendekatan dan hujah kempen terbukti secara asasnya bercanggah dengan mereka sendiri.

Acara itu menampilkan panel aktivis dan wakil daripada komuniti yang terjejas, yang terlibat dalam perbincangan tentang peranan muzik latih tubi dalam mengekalkan keganasan dan keperluan untuk kedua-dua pembaharuan keadilan dan perlindungan ekspresi artistik. Percubaan penulis untuk mengemukakan hujah untuk menghargai kebebasan artistik sebagai kebaikan itu sendiri telah disambut dengan permusuhan, dan mereka akhirnya dicap sebagai perkauman oleh para kempen.

Artikel itu seterusnya mengetengahkan percubaan sejarah oleh penguatkuasa undang-undang untuk menjenayahkan fiksyen, yang kemudiannya dibatalkan akibat perubahan adat masyarakat. Ia juga mengkaji usaha Polis Metropolitan untuk memantau dan menganalisis muzik latih tubi, satu inisiatif yang telah mendapat kritikan daripada aktivis.

Walaupun Art Not Evidence menegaskan bahawa sabitan pemuzik latihan adalah semata-mata hasil perkauman sistemik, penulis berpendapat bahawa ramai pemuzik latihan memang terlibat dalam keganasan kumpulan, satu fakta yang tidak boleh diabaikan dalam perbincangan kesalahan jenayah. Mereka juga mempersoalkan pendirian kempen terhadap muzik gerudi, memandangkan ketiadaannya dalam aktiviti seni yang dipromosikan oleh organisasi seperti Art Against Knives.

Artikel itu menyelidiki perbahasan undang-undang yang kompleks mengenai kebolehterimaan dan kebolehpercayaan muzik latih tubi sebagai bukti, menekankan sifat undang-undang yang bernuansa dan pelbagai alasan untuk mengecualikan ekspresi artistik daripada bentuk penelitian pembuktian tertentu. Ia juga menyelaraskan dengan tindakan tegas terhadap aktiviti media sosial baru-baru ini oleh individu yang berkaitan dengan rusuhan di England, menonjolkan kecenderungan kerajaan untuk bergantung pada rasa estetik pertuturan dan bukannya kandungannya dalam membuat pertimbangan undang-undang.

Pemuzik latihan telah menghadapi pelbagai sekatan undang-undang, termasuk hukuman digantung kerana menyiarkan muzik latihan di media sosial dan Perintah Tingkah Laku Jenayah yang memerlukan mereka menyerahkan muzik mereka untuk kelulusan. Peguam di acara Art Not Evidence menyerlahkan aplikasi Perintah ini yang meluas dan berkaitan, yang berpotensi membawa kepada DJ dipenjarakan kerana mengadun semula lagu latih tubi.

Penulis menyatakan keraguan terhadap penggunaan instrumen undang-undang yang boleh menjenayahkan pelaksanaan hak yang lazimnya dipercayai dijamin secara universal, seperti kebebasan bersuara dan ekspresi artistik. Mereka juga mengambil perhatian pendekatan terpilih negara British dalam menggunakan Perintah Tingkah Laku Jenayah untuk mencegah jenis kesalahan tertentu yang berkaitan dengan pertuturan.

Pada acara Art Not Evidence, para penonton mengkritik amalan menjenayahkan ekspresi artistik dengan melukisnya sebagai pencabulan hak asasi manusia. Bagaimanapun, taktik ini tidak diterima baik oleh panel, yang berpendapat bahawa kempen itu adalah isu "hitam" yang memerlukan penubuhan kategori hak kulit hitam yang berasingan.

Percubaan penulis untuk menonjolkan prinsip sejagat kebebasan bersuara dan ekspresi artistik disambut dengan permusuhan lebih lanjut, kerana pengisytiharan seorang kriminologi kulit putih mengenai acara itu sebagai antiperkauman mendorong para kempen untuk menyatakan bahawa pendapat dan sokongan "lelaki kulit putih" tidak dialu-alukan. Ini menyebabkan pengarang mempersoalkan sama ada muzik latih tubi patut dilindungi di bawah doktrin kebebasan bersuara mereka sendiri.

L'article conclut en soulignant les limites plus larges auxquelles sont confrontées les campagnes en faveur de la liberté d'expression et de l'expression artistique dans la société britannique, notamment l'absence d'une compréhension commune des principes qui guident et protègent ces droits fondamentaux. Il examine également les arguments utilisés par les partisans des deux camps dans la guerre Israël-Hamas, et la nature finalement égoïste de ces campagnes, qui se résument souvent à « J'ai besoin de liberté d'expression pour réprimer le discours de mes opposants. »#🎜 🎜#

Atas ialah kandungan terperinci Latihan muzik dan had kebebasan bersuara. Untuk maklumat lanjut, sila ikut artikel berkaitan lain di laman web China PHP!