Bahasa Java telah menjadi salah satu bahasa pengaturcaraan yang paling popular hari ini kerana sifat merentas platform dan prestasi unggulnya. Apabila menggunakan bahasa Java untuk pembangunan pengaturcaraan, kita sering perlu mempertimbangkan cara mengoptimumkan kod untuk meningkatkan kecekapan pelaksanaannya, mengurangkan penggunaan memori dan penunjuk prestasi lain, supaya kod itu dapat memenuhi keperluan perniagaan dengan lebih baik. Berikut akan memperkenalkan beberapa kaedah pengoptimuman yang biasa digunakan dalam bahasa Java.
Menulis kod yang cekap ialah salah satu tugas paling asas untuk pengaturcara Java. Kod yang cekap harus mempunyai struktur data dan algoritma yang sesuai untuk meminimumkan bilangan operasi dan menjamin kerumitan masa. Selain itu, mengelakkan penggunaan sejumlah besar gelung, rekursi dan pertimbangan bersyarat yang kompleks juga merupakan aspek penting dalam mengoptimumkan kod.
Dalam bahasa Java, memori ialah sumber yang sangat berharga. Apabila kita perlu membaca data daripada pangkalan data atau sumber luaran lain, untuk mengelakkan operasi IO yang kerap, kita boleh cache data dalam ingatan. Dengan cara ini, setiap kali data perlu diakses, ia boleh dibaca terus dari ingatan tanpa perlu membacanya semula daripada sumber luaran, sekali gus meningkatkan prestasi.
Dalam bahasa Java, operator penggabungan rentetan + akan menjana objek rentetan baharu apabila kita menggunakannya untuk Apabila penyambungan rentetan, objek rentetan akan dicipta dengan kerap, menyebabkan penggunaan memori meningkat dan prestasi berkurangan. Atas sebab ini, kita harus cuba mengelak daripada menggunakan operator ini dan sebaliknya menggunakan kelas StringBuilder atau kelas StringBuffer untuk penyambungan rentetan, yang boleh mengurangkan penciptaan objek dan meningkatkan prestasi.
Dalam pengaturcaraan berbilang benang, kumpulan benang ialah cara yang berkesan untuk mengoptimumkan operasi serentak. Ia boleh mengurangkan proses penciptaan dan pemusnahan benang, dengan itu menjimatkan overhed sistem dan meningkatkan kelajuan tindak balas program. Oleh itu, dalam bahasa Java, menggunakan kumpulan benang untuk membangunkan program berbilang benang telah menjadi kaedah pengoptimuman.
Dalam bahasa Java, operasi autoboxing dan unboxing adalah untuk menukar data jenis asas kepada kelas wrapper atau kepada Proses menukar wrapper kelas ke dalam data jenis asas. Walaupun prosesnya mudah, menggunakan autoboxing dan operasi unboxing dalam gelung boleh memberi kesan negatif terhadap prestasi. Oleh itu, untuk meningkatkan prestasi kod kami, kami harus mengelak daripada menggunakan operasi ini.
JDK 10 memperkenalkan ciri bahasa baharu - Inferens Jenis Pembolehubah Tempatan (Var untuk pendek), yang Membolehkan pengaturcara mengisytiharkan pembolehubah tempatan dengan lebih ringkas dan jelas. Menggunakan Var boleh memudahkan kod, dengan itu mengurangkan kerumitan dan redundansi kod, dan meningkatkan kebolehbacaan dan kebolehselenggaraan kod.
Dalam bahasa Java, apabila nilai pulangan kaedah tidak akan berubah, kita harus cuba mengelak daripada memanggil kaedah ini berulang kali. Kerana setiap kali kaedah dipanggil, nilai pulangan kaedah perlu dikira semula, sekali gus mengurangkan kecekapan menjalankan program. "Tidak akan berubah" di sini bermakna nilai pulangan kaedah tidak akan berubah jika parameter kaedah dan persekitaran panggilan tidak berubah.
Ringkasan
Di atas ialah kaedah pengoptimuman prestasi yang biasa digunakan dalam bahasa Java, tetapi sudah tentu ini bukan semua. Persekitaran berjalan bagi bahasa Java adalah sangat kompleks, dan senario aplikasi yang berbeza mempunyai penyelesaian dan teknik pengoptimuman mereka sendiri. Pengaturcara perlu secara munasabah memilih kaedah pengoptimuman dan melaksanakan pengoptimuman kod disasarkan berdasarkan keperluan projek dan keadaan sebenar untuk mengekalkan prestasi tinggi aplikasi kami.
Atas ialah kandungan terperinci Kaedah pengoptimuman dalam bahasa Java. Untuk maklumat lanjut, sila ikut artikel berkaitan lain di laman web China PHP!