Model Data dan Komponen Web

Bayangkan ini: anda mungkin pernah mendengar tentang komponen web beberapa kali — keajaibannya, keupayaan uniknya untuk mengasingkan melalui Shadow DOM. Terdapat banyak artikel, webinar yang tidak berkesudahan, dan rasanya seolah-olah seluruh komuniti pembangunan web tertumpu semata-mata pada satu perkara: mengasingkan gaya dan markup. Tetapi bagaimana jika saya memberitahu anda bahawa ini hanyalah puncak gunung ais? Komponen web itu mempunyai lebih banyak keupayaan, melangkaui Shadow DOM?

Hari ini, saya ingin membawa anda ke luar dan menyerlahkan sesuatu yang sering tidak disedari: cara komponen web mengendalikan data. Mengapa topik ini kurang mendapat perhatian? Mungkin ini kerana spesifikasi rasmi tidak menyerlahkan potensi ini. Tetapi sebaik sahaja anda mula meneroka, anda akan menyedari betapa banyak yang diabaikan.

Saya memohon maaf terlebih dahulu jika saya memulakan dengan perlahan dan menjadi agak membosankan. Ia perlu untuk tugasan yang ada.

Mengapa Komponen Web Memerlukan Data?

Komponen web direka bentuk untuk menjadi elemen serba lengkap yang boleh berfungsi secara bebas daripada bahagian lain sistem. Autonomi ini memudahkan penyepaduan mereka ke dalam kawasan aplikasi yang berbeza dan membolehkan penggunaan semula mudah merentas pelbagai projek. Kunci kepada kebebasan ini ialah enkapsulasi, yang bukan sahaja menyembunyikan penampilan komponen tetapi juga tingkah laku dalamannya. Tingkah laku ini, seterusnya, berkait rapat dengan cara komponen mengurus dan menggunakan data.

Sebagai contoh, pertimbangkan komponen kalkulator yang direka untuk melaksanakan operasi asas aritmetik. Komponen ini menguruskan tingkah laku seperti memaparkan hasil semasa, menyimpan hasil sebelumnya dan melakukan pengiraan. Untuk mencapai matlamat ini, ia mengekalkan data seperti hasil semasa, hasil sebelumnya dan tetapan seperti sekatan pada nilai input.

Data yang digunakan oleh komponen web boleh diterangkan sebagai "keadaan setempat." Negeri tempatan ini menyimpan maklumat penting untuk operasi komponen. Ia boleh termasuk data sementara, hasil pengiraan perantaraan atau nilai lain yang diperlukan untuk menjalankan tugas tertentu dalam komponen.

Sebagai permulaan, mari lihat contoh mudah tentang cara sifat komponen boleh menyimpan data asas:

class SimpleCalculator extends HTMLElement {

  constructor() {
    super();
    this._data = {
      result: 0,
      previous_result: 0
    };
    …
  }
  undo(){
    this._data.result = this.data.previous_result;
  }
  add(value) {
    this._data.previous_result = this.data.result;
    this._data.result += value;
  }
  …
  displayResult() {
    this.innerHTML = `<p>The result is: ${this._data.result}</p>`;
  }
  …
}

Data dalam contoh ini sering dirujuk sebagai model data "bodoh". Tujuan utamanya hanyalah untuk menyimpan maklumat tanpa melibatkan sebarang logik yang kompleks. Walaupun mudah, ini adalah satu langkah ke hadapan kerana data yang diperlukan untuk operasi komponen disimpan secara dalaman, mengelakkan penggunaan pembolehubah global.

Dengan menyimpan data di dalam komponen, kami memastikan ia diasingkan daripada sistem luaran, bermakna komponen boleh berfungsi secara bebas. Selain itu, untuk menekankan pengkapsulan data, kami mengawal nama harta dengan garis bawah. Konvensyen ini memberi isyarat bahawa harta itu bertujuan untuk kegunaan dalaman sahaja dan tidak boleh diakses secara luaran.

Jadi, apa lagi yang boleh dicapai dengan model "bodoh" ini di dalam komponen? Satu ciri berguna ialah caching. Dengan menyimpan data dalam komponen, kami boleh mengelakkan pengiraan semula yang tidak perlu, permintaan rangkaian berlebihan atau operasi berat sumber lain. Dalam contoh kami, menyimpan hasil pengiraan sebelumnya membenarkan pelaksanaan fungsi buat asal, yang meningkatkan prestasi dan pengalaman pengguna.

Model Tebal

Adakah model data "bodoh" merupakan penyelesaian universal untuk semua kes? Apabila bekerja dengan komponen mudah, ia sememangnya mencukupi. Model ini mudah dilaksanakan dan mengendalikan penyimpanan data asas dan tugas pemprosesan dengan baik. Walau bagaimanapun, apabila logik komponen menjadi lebih kompleks, mengekalkan model "bodoh" menjadi semakin sukar. Apabila komponen melibatkan berbilang operasi data, termasuk pengubahsuaian dan analisis, adalah wajar untuk memudahkan struktur dengan memisahkan logik ini kepada kelas yang berbeza. Satu pendekatan sedemikian ialah menggunakan model data "tebal" untuk mengasingkan semua proses berkaitan data daripada komponen itu sendiri.

Mari kita pertimbangkan satu contoh. Model "tebal" boleh diwakili oleh kelas berasingan yang menyimpan data dan menyediakan kaedah untuk mengubah suainya. Dalam model ini, bukan sahaja kita boleh menyimpan hasil dan nilai sebelumnya, tetapi kita juga boleh menambah logik tambahan, seperti menyimpan hasil sebelumnya secara automatik sebelum sebarang pengiraan. Ini sangat memudahkan komponen, membebaskannya daripada mengurus data secara langsung.

class SimpleCalculator extends HTMLElement {

  constructor() {
    super();
    this._data = {
      result: 0,
      previous_result: 0
    };
    …
  }
  undo(){
    this._data.result = this.data.previous_result;
  }
  add(value) {
    this._data.previous_result = this.data.result;
    this._data.result += value;
  }
  …
  displayResult() {
    this.innerHTML = `<p>The result is: ${this._data.result}</p>`;
  }
  …
}

Dengan menggunakan model tebal, kami bukan sahaja merangkum data dalam komponen, tetapi kami juga menyembunyikan beberapa gelagat daripada komponen itu sendiri. Komponen itu kini tidak mengetahui kedua-dua struktur data dan butiran tentang cara data ditetapkan, diubah suai dan diambil semula. Tingkah lakunya sendiri dipermudahkan.

Dengan pengenalan model tebal, komponen mengambil peranan sebagai pengawal. Ia menguruskan model tetapi tidak perlu mengetahui cara kerja dalamannya. Akibatnya, komponen tidak lagi bergantung pada struktur data atau kaedah yang digunakan untuk memprosesnya. Apa yang perlu diketahui ialah antara muka model — set kaedah yang disediakannya. Pendekatan ini membolehkan penggantian mudah satu model dengan model yang lain.

Selain itu, model tebal menjadi boleh diguna semula: ia kini boleh digunakan bukan sahaja dalam satu komponen tetapi juga pada komponen lain, dengan syarat ia berfungsi dengan data yang serupa.

Untuk fleksibiliti yang lebih besar, corak Penyesuai boleh digunakan. Corak ini memastikan keserasian antara komponen dan model, walaupun antara muka mereka pada mulanya berbeza. Contohnya, jika komponen memerlukan model dengan logik tambahan, kami boleh mencipta penyesuai untuk menambah logik ini sambil mengekalkan antara muka biasa.

class SimpleCalculator extends HTMLElement {

  constructor() {
    super();
    this._data = {
      result: 0,
      previous_result: 0
    };
    …
  }
  undo(){
    this._data.result = this.data.previous_result;
  }
  add(value) {
    this._data.previous_result = this.data.result;
    this._data.result += value;
  }
  …
  displayResult() {
    this.innerHTML = `<p>The result is: ${this._data.result}</p>`;
  }
  …
}

Kini, untuk komponen lain berfungsi dengan model yang sama, cukup untuk menggunakan penyesuai ini. Jika kita perlu menggunakan model yang berbeza, kita boleh sama ada mengatasi kaedah penciptaannya atau menyambungkan penyesuai yang berbeza. Ini memastikan bahawa komponen kekal tidak berubah, manakala kelakuannya dikawal oleh model yang disambungkan kepadanya.

Oleh itu, memisahkan logik kepada model data yang tebal mencapai beberapa matlamat penting. Pertama, ia menjadikan komponen lebih ringan dan lebih mudah difahami, meninggalkannya hanya dengan tugas pengurusan. Kedua, model menjadi elemen bebas dan boleh digunakan semula dalam sistem. Ketiga, menggunakan corak seperti Penyesuai memastikan fleksibiliti dan skalabiliti, membolehkan logik pengendalian data menyesuaikan diri dengan keperluan yang berubah-ubah. Walaupun ini mungkin kelihatan berlebihan dalam kes yang lebih mudah, ia meletakkan asas untuk membina seni bina yang lebih kompleks dan stabil pada masa hadapan.

Penguraian SSOT

Mari kita terokai kemungkinan untuk melangkah lebih jauh dari segi penyusunan komponen dan interaksinya. Sebelum ini, kami membincangkan cara autonomi elemen memudahkan penyepaduan mereka ke dalam bahagian aplikasi yang berbeza dan menjadikannya sesuai untuk digunakan semula dalam projek lain. Walau bagaimanapun, autonomi komponen membuka satu lagi peluang menarik: ia membenarkan penguraian Sumber Tunggal Kebenaran (SSOT) global dan sebahagiannya mengalihkannya kepada komponen individu. Ini bermakna daripada mempunyai satu SSOT global dalam sistem, kami boleh bekerja dengan SSOT tempatan yang merangkumi sebahagian daripada logik dan data.

Ideanya ialah pemisahan sumber kebenaran global kepada sumber tempatan membolehkan kita mencipta komponen yang bukan sahaja berautonomi dalam aspek visualnya tetapi juga mempunyai logik tempatan sendiri yang diperlukan untuk melaksanakan tugas mereka. Komponen ini tidak lagi menjadi elemen visual dan menjadi sistem mini bebas yang mengurus data dan tingkah laku mereka sendiri. Ini dengan ketara meningkatkan kebebasan mereka daripada aplikasi yang lain, yang seterusnya meningkatkan kestabilan dan memudahkan evolusi sistem.

Selain itu, apabila kita bercakap tentang komponen, kita tidak terhad kepada elemen UI kecil seperti butang, jadual atau carta. Komponen boleh merujuk kepada elemen aplikasi yang lebih kompleks dan lebih besar, seperti panel tetapan yang menggabungkan beberapa fungsi berbeza, borang pendaftaran atau kemasukan data, atau bahkan bahagian dengan berbilang carta interaktif. Setiap komponen ini boleh mempunyai sumber kebenaran setempatnya sendiri, yang menguruskan keadaan dan logik hanya dalam elemen khusus itu.

Penguraian SSOT ke bahagian tempatan memudahkan pengurusan keadaan aplikasi. Sebagai contoh, daripada menggunakan sumber kebenaran global untuk semua elemen bentuk, kita boleh merangkum keadaan dalam borang, memastikan kebebasannya daripada bahagian lain aplikasi. Ini bukan sahaja mengurangkan kerumitan pembangunan tetapi juga menjadikan sistem lebih fleksibel, membolehkan komponen diganti atau diubah suai tanpa memerlukan perubahan pada logik global.

Pendekatan kepada reka bentuk seni bina ini amat berguna dalam aplikasi berskala besar di mana logik global boleh menjadi lebih beban, dan perubahan pada satu bahagian daripadanya boleh mempunyai kesan melata di seluruh sistem. Sumber kebenaran tempatan membantu meminimumkan risiko sedemikian dengan mewujudkan bidang tanggungjawab terpencil, yang memudahkan penyelenggaraan dan meningkatkan kebolehbacaan kod.

Kesimpulan

Keupayaan komponen web untuk menyimpan data mereka sendiri membolehkan kami melihatnya sebagai lebih daripada sekadar elemen visual ringkas antara muka. Kini, mereka boleh dianggap sebagai modul serba lengkap yang menyepadukan data, logik dan pembentangan. Pendekatan ini menjadikan komponen sebagai alat yang berkesan untuk membina seni bina aplikasi. Mereka boleh merangkum tingkah laku yang kompleks, mengurus keadaan dalaman mereka dan mengatur interaksi dengan elemen lain sistem pada tahap yang lebih tinggi. Ini mengubah komponen web menjadi alat serba boleh untuk mencipta aplikasi yang fleksibel dan berskala.

Untuk mengembangkan lagi pendekatan yang diterangkan di sini dan memudahkan tugas saya sendiri yang berkaitan dengan penciptaan antara muka dengan ketara, saya membangunkan perpustakaan KoiCom, yang berdasarkan pengurusan data dan pemindahan data antara komponen.

Dokumentasi KoiCom
KoiCom github

Akhirnya, saya berharap penyelesaian sedemikian akan membantu pembangun menggunakan pendekatan yang lebih moden untuk reka bentuk antara muka, menjadikan aplikasi lebih berskala dan lebih mudah diselenggara.

Atas ialah kandungan terperinci Model Data dan Komponen Web. Untuk maklumat lanjut, sila ikut artikel berkaitan lain di laman web China PHP!