Mengubah Paradigma: Daripada Pemfaktoran Semula Pramatang dan 'Kebolehgunaan Semula' Palsu kepada Kebolehsuaian, Kebolehlanjutan dan Kebolehpercayaan

Dalam dunia perisian, terdapat obsesi yang berleluasa dengan pemfaktoran semula pramatang dan pengejaran untuk kebolehgunaan semula palsu. Pembangun—terutamanya mereka yang baru bermula—sering diajar bahawa "kebolehgunaan semula" adalah holy grail. Tetapi mengejar kebolehgunaan semula pada semua kos selalunya menghasilkan penyelesaian yang terlalu kejuruteraan yang terlalu generik, terlalu tegar dan terlalu jauh daripada keperluan khusus projek yang ada. Malah, ia boleh membawa kepada apa yang sering kita panggil "neraka abstraksi"—senario yang tiada apa-apa yang benar-benar berfungsi melainkan anda memahami sepenuhnya cara dan sebab setiap bahagian sistem telah diabstraksikan agar sesuai dengan antara muka generik.

Kami mencadangkan anjakan paradigma: Daripada mementingkan kebolehgunaan semula, mari fokus pada kebolehsuaian, kebolehlanjutan dan kebolehbaikan.

Dalam konteks ini, kami beralih daripada cuba meramalkan keperluan masa depan pangkalan kod kami (seperti tukang tilik meramal masa depan) dan sebaliknya menumpukan pada mencipta asas yang kukuh dan fleksibel untuk hari ini yang masih mempunyai ruang untuk berkembang dan berkembang mengikut masa hadapan.

---

Dilema Pemfaktoran Semula Pramatang: Kebolehgunaan Semula Palsu

Masalah dengan pemfaktoran semula pramatang ialah ia datang daripada kepercayaan bahawa semua yang anda tulis harus boleh diguna semula. Ini mungkin kelihatan seperti matlamat yang mulia. Walau bagaimanapun, kebolehgunaan semula selalunya membawa kepada kerumitan yang tidak perlu dan abstraksi yang tidak perlu. Ambil, sebagai contoh, tanggapan mencipta penyesuai API universal yang berfungsi untuk semua model anda. Yang ideal ialah penyesuai ini boleh mengendalikan sebarang titik akhir API, sebarang format data dan sebarang keadaan rangkaian. Tetapi pada hakikatnya, ini bermakna anda sedang membina rangka kerja untuk masa depan yang tidak menentu, tidak menyelesaikan masalah hari ini dengan berkesan.

Contoh:

Mari ambil kelas BaseAdapter dan APIAdapter kami yang terdahulu:

export class BaseAdapter {
    constructor(modelClass) {
        this.modelClass = modelClass;
    }

    async get(id) {
        throw new Error("Method 'get' must be implemented.");
    }

    async *all() {
        throw new Error("Method 'all' must be implemented.");
    }

    async query(params = {}) {
        throw new Error("Method 'query' must be implemented.");
    }

    async create(payload) {
        throw new Error("Method 'create' must be implemented.");
    }

    async update(payload) {
        throw new Error("Method 'update' must be implemented.");
    }

    async delete(id) {
        throw new Error("Method 'delete' must be implemented.");
    }
}

Dalam kod di atas, BaseAdapter mentakrifkan setiap kaedah yang mungkin, meninggalkan kami untuk melaksanakannya dalam subkelas tertentu (seperti APIAdapter, LocalStorageAdapter, dll.). Ini ialah templat untuk pelbagai penyesuai. Kedengarannya bagus secara teori, bukan? Suatu hari nanti, jika kami perlu menyambung kepada perkhidmatan baharu atau menyepadukan dengan penyelesaian storan baharu, kami boleh mencipta subkelas lain.

Tetapi mari kita nyata: Adakah ia benar-benar boleh diguna semula? Atau adakah ia akan menjadi satu kerumitan yang besar, menjadikan sistem anda lebih sukar untuk diselenggara, difahami dan dilanjutkan? Adakah anda benar-benar membina sesuatu yang boleh digunakan semula di dunia sebenar, atau adakah anda hanya meneka tentang masa depan?

---

Anjakan: Daripada Kebolehgunaan Semula kepada Kebolehsuaian, Kebolehlanjutan dan Kebolehbaikan

Daripada mengejar kebolehgunaan semula pramatang, kami mencadangkan untuk memfokuskan pada kebolehsuaian dan kebolehlanjutan. Apakah maksudnya?

1. Kebolehsuaian: Cipta asas yang boleh berubah atau dilanjutkan dengan mudah tanpa menulis semula sebahagian besar kod.
2. Kebolehluasan: Tinggalkan ruang untuk kefungsian baharu tanpa perlu memfaktorkan semula keseluruhan seni bina anda.
3. Kebolehbaikan: Benarkan kod anda dipanjangkan atau ditindih dengan mudah oleh orang lain (atau diri anda pada masa hadapan) tanpa mengambil risiko untuk memecahkan segala-galanya.

Ini bukan tentang mencipta kod boleh guna semula dengan sempurna yang berfungsi untuk setiap bekas tepi hari ini. Sebaliknya, kami menumpukan pada membina asas kukuh yang boleh anda bina, tambah dan ubah suai dari semasa ke semasa. Kuncinya ialah fleksibiliti, bukan pengoptimuman pramatang.

---

Paradigma "Antara Muka" Lama: Meramalkan Masa Depan

Pada zaman dahulu Java (dan banyak bahasa lain yang ditaip secara statik), tumpuan selalunya adalah pada mencipta antara muka dan menjadikan kod anda "kalis masa hadapan". Ideanya adalah untuk menjangka setiap senario lebih awal dan mereka bentuk di sekelilingnya.

Walau bagaimanapun, pendekatan ini selalunya boleh mengakibatkan terlalu kejuruteraan: mereka bentuk untuk perkara yang mungkin tidak akan berlaku atau membina rangka kerja abstrak di sekeliling masalah yang belum timbul. Anda menulis kod yang sepatutnya "sejagat" dengan berkesan tanpa memahami keperluan konkrit sistem yang sedang anda usahakan.

Di Java, antara muka digunakan untuk menentukan kontrak. Tetapi bagaimana jika kita menukar pemikiran ini daripada "menentukan kontrak" kepada hanya menetapkan jangkaan untuk masa kini? Janji yang jelas dan boleh dipercayai untuk konteks segera, tanpa mengandaikan apa yang akan berlaku pada masa hadapan.

---

Jenis Janji Baharu: Janji untuk Diri Masa Depan Kita

Dalam pendekatan baharu kami, kami tidak membuat janji tentang masa depan aplikasi seperti beberapa tukang tilik mistik. Sebaliknya, kami menetapkan janji yang jelas dan boleh dipercayai untuk hari ini, dan memastikan janji-janji ini boleh dipanjangkan dan disesuaikan dengan mudah apabila diperlukan.

Fikirkan seperti ini: kami tidak meramalkan rupa dunia dalam masa 5 tahun; kami memastikan bahawa kod yang kami tulis hari ini boleh berkembang dan menyesuaikan diri apabila dunia berubah. Ia seperti meletakkan asas yang kukuh untuk sebuah bangunan, memastikan ia cukup kukuh untuk menahan sebarang perubahan yang datang.

"Janji" yang kami buat ialah komitmen terhadap kebolehsuaian dan kebolehlanjutan. Matlamatnya bukan untuk meramalkan masa depan, tetapi untuk mencipta alatan yang akan membolehkan pembangun masa depan (atau diri masa depan anda) menambah, mengubah suai atau melanjutkan fungsi dengan mudah mengikut keperluan.

---

Contoh Dunia Sebenar: Memanjangkan dan Mengatasi Penyesuai

Mari kita lihat semula contoh kita dengan BaseAdapter dan APIAdapter. Daripada mencipta kaedah super generik yang cuba mengendalikan semua situasi, kami akan menumpukan pada menjadikan kod boleh disesuaikan dan mudah dipanjangkan.

Berikut ialah seni bina semula pantas APIAdapter:

export class BaseAdapter {
    constructor(modelClass) {
        this.modelClass = modelClass;
    }

    async get(id) {
        throw new Error("Method 'get' must be implemented.");
    }

    async *all() {
        throw new Error("Method 'all' must be implemented.");
    }

    async query(params = {}) {
        throw new Error("Method 'query' must be implemented.");
    }

    async create(payload) {
        throw new Error("Method 'create' must be implemented.");
    }

    async update(payload) {
        throw new Error("Method 'update' must be implemented.");
    }

    async delete(id) {
        throw new Error("Method 'delete' must be implemented.");
    }
}

Kini, daripada mencipta BaseAdapter baharu untuk setiap jenis penyesuai baharu, kami telah mencipta asas yang boleh diperluas dan disesuaikan dengan mudah untuk keperluan masa hadapan.

Contoh melanjutkan untuk titik akhir API baharu:

export class APIAdapter extends BaseAdapter {
    static baseURL;
    static headers;
    static endpoint;

    async *all(params = {}) {
        // Custom logic, but easily extensible if needed
        const url = `${this.baseURL}/${this.endpoint}`;
        const response = await API.get(url, { params, headers: this.headers });
        return response.data;
    }

    async query(params = {}) {
        // Simplified for illustration
        const url = `${this.baseURL}/${this.endpoint}/search`;
        const response = await API.get(url, { params });
        return response.data;
    }

    // Easily extendable for specific cases
    async customRequest(method, endpoint, params = {}) {
        const url = `${this.baseURL}/${endpoint}`;
        const response = await API[method](url, { params });
        return response.data;
    }
}

Dalam senario ini, jika anda perlu menambah gelagat khusus untuk satu titik akhir API (cth., pengendalian ralat tersuai untuk pesanan), anda boleh override atau lanjutkan APIAdapter agar sesuai dengan anda keperluan tanpa memfaktorkan semula keseluruhan sistem.

---

Kesimpulan: Janji untuk Diri Masa Depan Kita

Dalam paradigma baharu ini, kami tidak cuba meramalkan setiap keperluan atau masalah masa hadapan. Sebaliknya, kami menumpukan pada membina asas yang kukuh dan fleksibel yang menyesuaikan apabila keperluan berubah dan cabaran baharu timbul. Kami tidak membuat abstrak atau penyelesaian terlalu kejuruteraan secara pramatang berdasarkan masalah hipotesis. Sebaliknya, kami mencipta alat yang boleh berkembang dan mudah disesuaikan apabila keperluan baharu muncul.

Kuncinya bukanlah penentu masa depan seperti peramal, tetapi mencipta asas yang pasti akan bertahan dalam ujian masa, walaupun dunia berubah. Ini adalah janji yang boleh anda buat untuk diri anda pada masa hadapan: kod ini kukuh, boleh disesuaikan dan sedia untuk dilanjutkan apabila keperluan baharu mula dimainkan.

Atas ialah kandungan terperinci Mengubah Paradigma: Daripada Pemfaktoran Semula Pramatang dan 'Kebolehgunaan Semula' Palsu kepada Kebolehsuaian, Kebolehlanjutan dan Kebolehpercayaan. Untuk maklumat lanjut, sila ikut artikel berkaitan lain di laman web China PHP!